วัตถุน้ำแข็งไคเปอร์ (Kuiper Belt)
วัตถุน้ำแข็งเหล่านี้มีวิถีโคจรอยู่ในระนาบใกล้เคียงกับระนาบสุริยวิถี
ที่เหล่าดาวเคราะห์โคจรอยู่รอบดวงอาทิตย์ในระบบสุริยะ นั่นหมายความว่าระบบสุริยะของเรามีวงแหวนของก้อนน้ำแข็งล้อมรอบอยู่
ก้อนน้ำแข็งแต่ละก้อนโคจรรอบดวงอาทิตย์ครบรอบทุก ๆ 200-300 ปี
ที่เหล่าดาวเคราะห์โคจรอยู่รอบดวงอาทิตย์ในระบบสุริยะ นั่นหมายความว่าระบบสุริยะของเรามีวงแหวนของก้อนน้ำแข็งล้อมรอบอยู่
ก้อนน้ำแข็งแต่ละก้อนโคจรรอบดวงอาทิตย์ครบรอบทุก ๆ 200-300 ปี
ประวัติความเป็นมา ในปี พ.ศ.2493 นักดาราศาสตร์ชาวเนเธอร์แลนด์ แจน ออร์ด ( Jan Oort ) เป็นผู้เสนอทฤษฎีว่า
ต้องมีแหล่งที่อยู่ของดาวหางจำนวนหลาย ๆ ล้านดวงอยู่ไกลเลยจากดาวเคราะห์ดวงนอก ของระบบสุริยะออกไป โดยห่างจากดวงอาทิตย์ราว 30,000 หน่วยดาราศาสตร์ จนถึง 1 ปีแสง หรือไกลกว่านั้น จึงเรียกถิ่นที่อยู่ของดาวหางตามความคิดนี้ว่า ดงดาวหางของออร์ด เป็นแหล่งที่อยู่ ของ ดาวหางคาบยาว ส่วน ดาวหางคาบสั้น มีวงโคจรเล็กกว่าและเคลื่อนเข้ามาอยู่ในเขต อาณาจักรของระบบสุริยะ น่าจะมาจากแหล่งหนึ่งที่อยู่ใกล้กว่าดงดาวหางของออร์ด
ต้องมีแหล่งที่อยู่ของดาวหางจำนวนหลาย ๆ ล้านดวงอยู่ไกลเลยจากดาวเคราะห์ดวงนอก ของระบบสุริยะออกไป โดยห่างจากดวงอาทิตย์ราว 30,000 หน่วยดาราศาสตร์ จนถึง 1 ปีแสง หรือไกลกว่านั้น จึงเรียกถิ่นที่อยู่ของดาวหางตามความคิดนี้ว่า ดงดาวหางของออร์ด เป็นแหล่งที่อยู่ ของ ดาวหางคาบยาว ส่วน ดาวหางคาบสั้น มีวงโคจรเล็กกว่าและเคลื่อนเข้ามาอยู่ในเขต อาณาจักรของระบบสุริยะ น่าจะมาจากแหล่งหนึ่งที่อยู่ใกล้กว่าดงดาวหางของออร์ด
 |
| วิถีโคจรของวัตถุน้ำแข็งรอบนอกของระบบสุริยะ วงสีแดงคือ วัตถุน้ำแข็งเล็ก ๆ ประเภทเดียวกับดาวพลูโต วงสีน้ำเงินคือวัตถุน้ำแข็งไคเปอร์โดยทั่วไปและวงสีดำคือ วัตถุน้ำแข็งที่ถูกดีดกระเด็นจนมีวิถีโคจรไกลออกไป |
 | |||
| |||
ต่อมาในปี พ.ศ.2494 นักดาราศาสตร์ชาวอเมริกันเจอราร์ด ไคเปอร์ ( Gerard Kuiper ) เสนอทฤษฎีใหม่ว่า ในอดีตกาลเมื่อดาวหางบางดวงเคลื่อนเข้ามาใกล้ดวงอาทิตย์ และผ่านใกล้ดาวเคราะห์ยักษ์ แรงโน้มถ่วงสูง ของดาวเคราะห์ยักษ์จึง "ดูดจับ"
ดาวหางไว้ และเปลี่ยนวิถีโคจรของดาวหางให้เล็กลง โดยมีถิ่นที่อยู่ อยู่ใน บริเวณอาณาเขตแถบหนึ่ง เลยจากวงโคจรของดาวเนปจูนออกไป นับเป็น ระยะห่างจากดวงอาทิตย์ ออกไปราว 30-100 หน่วยดาราศาสตร์ เชื่อว่าเป็นแหล่งที่อยู่ของดาว
หางคาบสั้น ซึ่งเป็นวัตถุน้ำแข็งเล็ก ๆ จำนวนมากมาย และให้ชื่อเป็นเกียรติว่า วงแหวนไคเปอร์
ดาวหางไว้ และเปลี่ยนวิถีโคจรของดาวหางให้เล็กลง โดยมีถิ่นที่อยู่ อยู่ใน บริเวณอาณาเขตแถบหนึ่ง เลยจากวงโคจรของดาวเนปจูนออกไป นับเป็น ระยะห่างจากดวงอาทิตย์ ออกไปราว 30-100 หน่วยดาราศาสตร์ เชื่อว่าเป็นแหล่งที่อยู่ของดาว
หางคาบสั้น ซึ่งเป็นวัตถุน้ำแข็งเล็ก ๆ จำนวนมากมาย และให้ชื่อเป็นเกียรติว่า วงแหวนไคเปอร์
ปัจจุบัน ทฤษฎีเรื่องวงแหวนหรือแถบวัตถุน้ำแข็งไคเปอร์ ได้รับการยืนยันว่ามีจริง เนื่องจาก ค้นพบวัตถุน้ำแข็งจำนวนมากมายในบริเวณนี้ ดวงแรกที่ค้นพบคือ 1992 QB1 พบเมื่อเดือนสิงหาคม ค.ศ.1992 หรือปี พ.ศ.2535 มีระยะห่างจากดวงอาทิตย์ราว 37-59 หน่วยดาราศาสตร์ มีการค้นพบวัตถุน้ำแข็งไคเปอร์เพิ่มขึ้นทุกปี นับถึงเดือนเมษายน พ.ศ.2545 ค้นพบวัตถุดังกล่าว จำนวนมากกว่า 500 ดวงแล้ว เชื่อว่ามีวัตถุน้ำแข็งขนาดใหญ่กว่า 100 กิโลเมตร อยู่ในแถบวงแหวน ไคเปอร์อย่างน้อย ประมาณ 35,000 ดวง และยังมีขนาดเล็ก ๆ อีกจำนวนมากมาย วัตถุก้อนใหญ่ ที่สุดที่พบในวงแหวนแถบนี้คือ 2000 WR106 มีขนาดราว 900 กิโลเมตร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น